Stał obok mnie i nie wiedział, że właśnie spełnia się jedno z moich marzeń. Jacek Walkiewicz, mężczyzna niewiele wyższy ode mnie, w okularach i garniturze. Niezwykle skromny. Introwertyk. Dokładnie tak Go sobie wyobrażałam. – Jak Pana kamper? – zapytałam, ponieważ jednym z Jego marzeń był zakup kampera. – Sprzedałem, przyczepa okazała się bardziej praktyczna. To On udowodnił mi, że marzenia trzeba spełniać. Dziś, nie jutro, i jeśli tylko nas na nie stać. Dlaczego? Bo spełnione marzenia nie mają ceny. Stałam obok Niego na Międzynarodowych Targach Poznańskich i byłam dumna. Dumna z tego, że mogłam poznać Go osobiście, z tego, że znów wysłuchałam Jego wykładu i znów dostałam morze motywacji do działania. Zrozumiałam, jak ważne mieć kogoś takiego – mentora, od którego można uczyć się iść przez życie. Jak ważne mieć swoją filozofię i jak obecnie wartościowe jest wyciąganie wniosków. Widziałam ludzi, którzy bili Mu brawo, bo przecież na nie zasługiwał. „Zwycięzcy nigdy nie rezygnują, rezygnujący nigdy nie zwyciężają” – powiedział. Gdybym poddała się wiele lat temu, pewnie nigdy nie byłabym dziennikarką. Gdybym wyzbyła się pasji, nigdy nie napisałabym wywiadu – a z wielu jestem dumna. Gdyby nie upór, determinacja i chęć pójścia swoją drogą, nie byłabym, gdzie jestem. „Jeżeli w życiu brakuje miejsca na odwagę, inne cnoty są bez znaczenia” – powiedział Churchill. Podpisuję się pod tym obiema rękami. I ludzie. Wielokrotnie o tym wspominam. Nic nie osiągniemy bez ludzi, którzy czasem muszą kopnąć nas w przysłowiowe cztery litery i powiedzieć: zrób, nie myśl, po prostu zrób. A kiedy się przewrócimy i nie będziemy mogli się podnieść, to podadzą nam rękę. Warto rozejrzeć się wokół i zastanowić się, kto nas otacza. To bardzo ważne. Wiara, nadzieja, miłość, pokora, cierpliwość, szacunek, wyrozumiałość, szczerość, mądrość. To wartości, o których często zapominamy, a które są w życiu bardzo ważne.
Tylko mądrzy ludzie potrafią czerpać z życia. Oni nie stoją w miejscu, oni idą do przodu. To oni zapalają do przeżywania. A żeby zapalać, sami muszą płonąć, inaczej zgasną iskry. Iskry, które mogą być nadzieją na nowe, inne jutro.
Zofia Chołody – dziękuję. Za iskrę i spełnione marzenie.
„Sukces po poznańsku”